थांब थोडा; बोलू जरा.
किती दिवस हा विजनवास
आणि किती दिवस उपवास
तू असा उभं रहा
उद्याची पहाट तुझी आहे.
अरुणोदयानंतर
प्रकाशाच्या लोंबत्या
हातांना
शरण जा वाटलंच तर.
नुसताच उभा नको राहूस
जरा प्रकाशात ये.
तुझ्या असण्याचं अस्तित्व
जाणवू दे या जगाला जरा.
आणि कधीतरी एखाद्वेळ
अगदी एखादवेळ तरी
वेळ साधूनच
तुझ्या नसण्याने
निर्माण होणारी पोकळी
किती मोठी आहे
याचीही ओळख करून देत जा
अधूनमधून रस्त्यावर येऊन.
तुझी पावलं थकत नाहीत...
तुझे खांदे दुखत नाहीत...
हात फक्त हलके झालेत.
मुठी अगदी सैल झाल्यात....
म्हणूनच तुझ्या सर्रास आत्महत्त्या
विसरल्या जाताहेत.
कोऱ्या करकरीत कागदावर अंगठ्याचा ठसा
इतकीच का तुझी ओळख...
थांब थोडं; थांब जरा
क्षितिजाच्या कानांनी कधीतरी
ऐकेल ना ही धरा
२०.११.२०११
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा
काय वाटतं ... तुम्हाला ?.....!