मंगळवार, १८ डिसेंबर, २०१२

साइड प्लीज ...!!

तू मूळ आहेस या लोकशाहीचं...
तूच बनवू शकतोस सरकार,

आणि तूच त्याला
पायउतार व्हायलाही
भाग पडू शकतोस...
तूच कारणीभूत आहेस
तुझ्या गतीला..
प्रगतीला...
आणि अधोगतीलाही.
या समाजाची सुरुवात तू,
आणि शेवटही तूच आहेस.


हे असलं बरंच काही
मी ऐकलं होतं तुझ्याविषयी.
पण तुला पाहिलं तेंव्हा
मला जाणवलं नाही काहीच.
वाटलं की ...
मी मलाच पाहतोय...
...आरशात.

मी जे काही
ऐकलं होतं तुझ्याविषयी...
ते समाजातला एक असणाऱ्या
प्रत्येकाविषयी.


पण
तू तर
गर्दीत गुदमरून गेलेला
“कोणी एक” आहेस.
मला माफ कर
मी तुला अजिबात ओळखत नाही.


एक्सक्युज मी..
....साइड प्लीज ...!!


- गजानन मुळे

भरतीच्या लाटांनी

भरतीच्या लाटांनी
तुडुंबलेले तुझे डोळे.
मी असा
निःशब्द ...काठोकाठ.
दिवस ...रात्र ...वर्षे...
तशीच चाल्ली आहेत निघून.
वर्षानुवर्षांनीही मी तसाच
...निरुत्तर !

तू हे कुठल्या देशातून

उचलून आणलंस कोडं ?
आजीच्या उखाण्याला
निदान अंदाज तरी होते...
पण तुझ्या प्रश्नाला तर
उत्तरच नाही ....!!
उत्तरच नाही ....!!

- गजानन मुळे

माझ्याच किनाऱ्यावर



अनिवार उन्हाचा ताप, जसा की शाप, अहिल्येला.
मी उगाच मिटतो डोळे, प्राण तळमळे, गुढ सांजेला.

हातात दिशांचे दान, तसे अपमान, उरलेले ओठी.
काहूर की हुरहूर असे ही, तरीही, उरात घनांची दाटी.

मी शब्द दिलेला, मुग्ध झालेला तुला, सांजेच्या वेळी.
नजरेत भग्न गोपुरे, मुकी वासरे, निष्पर्ण काही ओळी.

अनिवार उन्हाच्या झळा, तसा कळवळा, तुझा गं सखे.
माझ्याच किनाऱ्यावर, करू देत घर, तुझी साजिरी दुःखे.

- गजानन मुळे

शेवटच्या ओळीवर

शेवटच्या ओळीवर
अडावा श्वास
आणि हुंद्क्यांची गंगा
वाहू लागावी...
तशी उभी होतीस तू
त्या दिवशी माझ्या समोर.

तुझ्या डोळ्यात मला
दिसत नव्हता चंद्र
पहाटेच्या प्राजक्तासारखा.
तुझा निरागस चेहरा...
गुहेतल्या काळोखासारखा वाटत होता.

आभाळावर ओढावेत ओरखडे तसे
प्रहराचे पाखरू सरकत होते पुढे पुढे....

आणि तिथेच हरवले होते माझे श्वास थोडे ...!!

- Gajanan Mule

फुंकर

प्लीज मला फक्त
एकदाच माफ कर’
एवढं म्हणण्याइतकंही काही
ठेवू शकलो नाही मी स्वतःजवळ.

एकदाच तर येते ही वेळ आयुष्यात...

एकदाच तर वाटत असते ओढ अनामिक...
एकदाच तर उठत असतं हे काहूर...
आणि एकदाच तर दाटते ही हुरहूर...
एकदाच तर
वाटून घ्यायचं होतं आभाळ.
पण...
एकदाच तर ही गोष्ट टाळली...!

आणि अनेकदा
आठवत बसतो फक्त.

“ऐसा होता तो वैसा होता
वैसा होता तो ऐसा होता”

.............
............
कोऱ्या कोऱ्या कागदावर
निरर्थ अक्षरांची फुंकर
......भलतीच भयंकर !!

- गजानन मुळे

नाकारताही आला पाहिजे रस्ता

नाकारताही आला पाहिजे रस्ता
हमरस्त्याला मिळणारा.
मळवाटांवरून चालणाऱ्यांची
दखल घेतच नाही काळ,
त्यांची पाऊलचिन्हे
उमटतात ... मिटतात फक्त ...
रोजच्या रहदारीत
हरवुनही जातात
तितक्याच सहज.

नव्या वाटेची
नव्या दिशेतून
नव्याच पावलांनी
सुरुवात करायलाच हवी.
मग बघ ...
तुझ्या दमदार पावलांच्या
ठशांना पाहून
सांगेल कुणीही नंतर...
कित्येक दिवस की...
“तो...तो या इथूनच तर गेला होता
इथूनच निघाला होता...” म्हणून.

कुणी ना कुणी
टाकेलच ते पाहिलं पाऊल
मग ते तुझंच का नको ?

या पुढच्या प्रत्येक पावलांसाठी
माझ्या हार्दिक शुभेच्छा !!

- गजानन मुळे

फुलपाखरू

मी सुरवंटासारखा
माझ्याच भोवती
विणत बसलोय
माझेच श्वास.
तुम्ही मला
काही सांगण्याची
किंवा समजावण्याची
अजिबात गरज नाही.

मला माहित आहे...

की याच श्वासांचा
एक दिवस
कोश तयार होईल.
आणि त्यात एखाद्या दिवशी
मीच गुदमरून मरून जाईन....
असंच वाटतंय नां तुम्हाला

हरकत नाही मेलो तरी.....

पण मला
हा कोश विणायचाच आहे,
बघायचंयच एकदा
स्वतःत गुरफटून.
मी या इथून निघून जाताना
माझ्या अस्तित्त्वाची
ओळख सांगणारा
एखादा रेशीमधागा
ठेवून जायचाय
या जगात... तुमच्यासाठी.

आणि काय सांगावं
मी एखादवेळ गुदमरण्या ऐवजी
फुलपाखरूच झालो तर ....

मुक्त होईन
हाच कोश पोखरून.....
रंगीत पंख पसरून..... !!
काय सांगावं...!!

- गजानन मुळे

सोमवार, २६ नोव्हेंबर, २०१२

मी आजचा दिवस


मी आजचा दिवस
तुझ्याशिवाय
पण ..
खरंतर तुझ्यासोबत जगलो.

जेव्हा कालची सारी रात्र
तुझ्या आठवणीनी व्याकुळ झाली
तेव्हां
अशा कित्येक रात्री
मी तुझ्या पदरात सोडून आलो ....
ही बोच मी दिवसभर सांभाळली.

तुही कुठेतरी आजही
असंच काही करत असशील...

... कुठे पोहचलो आपण शेवटी ..!!

आजचा दिवस तसा गारव्याचा नाही
पाऊस नाही तसं उनही नाही....
हा दिवस धुक्याचा आहे ...
मुका मुका .... निःशब्द....

पण का कुणास ठाऊक
आजही
‘कुणीतरी होतं’
असं वाटण्याऐवजी
‘अजूनही कुणीतरी कुठेतरी आहे’
असंच वाटतंय ....!!
असंच वाटतंय ....!!

-    गजानन मुळे

मंगळवार, ३० ऑक्टोबर, २०१२

फक्त तुझी आठवण म्हणून ...!!


पहिल्या पावसानंतर
उठलेल्या मातीच्या वासात
पसरलेली हुरहूर ...
...मनात नकळत उतरणारी.
अंगणात उतरलेल्या
सांजेचा चेहरा मलूल... कोरडा...
किणाऱ्यावरच्या
अगणित पाऊलखुणात
हरवलेले तुझे पाय...
सूर्याच्या सात्विक डोळ्यात
वादळात उतरवीत तशी
..स्वप्नांची शिडं...
बेमालूम उतरलेली.
एखाद्या निर्मनुष्य पायवाटेवर
वाटचूकल्या वाटसरूसारखे
घुटमळणारे आयुष्या...
त्यात एखादी सांज
दुखऱ्या जखमांचं गोंदण लेऊन
तुझा चेहरा देऊन जाणारी...
....बिनदिक्कत.


मी उद्ध्वस्त वादळाचे
उरले-सुरले अवशेष....
माझ्या वटीत भरून ठेवतो आहे...

फक्त तुझी आठवण म्हणून ...!!

-    गजानन मुळे

मंगळवार, १६ ऑक्टोबर, २०१२

ऋण

सांगून कधी का फिटते 
शब्दांचे ऋण आभाळी 
परतून पाखरे येती 
सांजेच्या मलूल वेळी

मी टाळत गेलो रस्ते 
ते उजाडणारे अंतर 
कुठेच पोचलो नाही 
हे कळून आले नंतर 

हातात निखारे फुलले 
हे ठेचाळताना पाय 
फुंकून पिताना ताक
ओठांवर आली साय

सुनसान रात्रीच्या वेळी 
मी मिटले जेव्हा डोळे 
अनुसयेच्या मांडीवरची 
तेंव्हा हसली होती बाळे

या उमलत्या कळ्यांची फुले व्हावी .....




या उमलत्या कळ्यांची फुले व्हावी
पाकळ्यांना आभाळाची कळा यावी

कोणता ऋतू तसा येतो घराला
कोण का खुडते कधी पाखराला

पापणीतल्या पाण्याला नाव नाही
चोर हा तर चोर असतो साव नाही


तू तशी आभाळवेडी पांगताना
कोवळे हे स्वप्न माझे रंगताना

ही अशी हातात आली दोन बोटे
नकळता बोचले कित्येक काटे

तरी ना सुटलेच वेडे वेड तुझे
रक्तातुनी रक्ताची हाक गाजे

का बरे खुडतात लोक या कळ्यांना
वेद्नेचाच घाव का या पाकळ्यांना

तू तशी 'मुलगी' याची खंत नाही
तुझ्यातून भेटते मला रोज आई

पावले जर चालली तर दूर जावी
अन् चालण्याचीही कधी नशा यावी

या उमलत्या कळ्यांची फुले व्हावी
पाकळ्यांना आभाळाची कळा यावी

- गजानन मुळे

मंत्र

पायरीवर पहुडलेलं मलूल अंग
सर्वदूर पसरलेला काळोखा रंग
चिमण्यांची चिवचिव अधूनमधून
रात्र पसरत चाल्लेली घरावर
तरी थाप नाही दारावर कुणाचीच ....

आज
आज ....आभाळ चिरून
नृसिंहाच्या रुपात
अवतरायला हवा

एखादा कवडसा
माझ्या बंद दाराआत
घरात ....!!

सोबण्याची झापड उघडून
या काळोखानं माझ्याच घरात
कसं घर केलं कळलंसुद्धा नाही
आता मला प्रल्हादासारखं काहीतरी
पुटपुटायला हवं ....!!

- गजानन मुळे

शुक्रवार, २४ ऑगस्ट, २०१२

ती खूप दिवसांनी भेटली तेंव्हा


ती खूप दिवसांनी भेटली तेंव्हा
सांगत होती काहीबाही
अधीर होऊन
बोलत होती मनसोक्त.

मी मात्र डोळस असून
आंधळा झालो.
आणि चालत गेलो
तिचीच वाट....
चालता चालता
तिच्या ओठांतून ठिबकणाऱ्या
शब्दांच्या प्रवाहात
वाहूनच गेलो अचानक...  
आणि नंतर कसोशीनं
प्रवाहाच्या उलट दिशेनं....
पोहत पोहत तिथे पोचलो...
जिथे तिच्या काळजाच्या किनाऱ्यावर
नक्षी कोरत वाळूवर ...
कुणीतरी केलेलं घर.
आणि नंतर
मीही मग
जाऊन उभा राहिलो...
गुढगाभर पाण्यात
एखाद्या ध्यानस्थ बगल्यासारखा
सावजाची वाट बघत ...

... ती बोलतच होती ....
... ती बोलतच होती ..........!!

आणि अखेरपर्यंत
सावजासारखा मला तिचा
एकही शब्द सापडला नाही.....!!

- Gajanan Mule

शुक्रवार, १० ऑगस्ट, २०१२

गैरसमज


प्रस्थरांवर कोरून ठेवावेत
एकेका दिवसाचे अंक....
आणि नंतर
याच खडकाच्या ढिगाऱ्यावर बसून
आयुष्याचा हिशोब चुकता करावा.

विश्वासाने कुणाच्या खांद्यावर टाकावा हात
तर हात निखळतात हल्ली ...
शब्द टाकून पहावा कोणाकडे तर
शब्दांचा खच पडतो आपल्याच पुढ्यात हल्ली....

त्यापेक्षा चिमण्यांशी ... झाडांशी ...
मावळत्या ....उगवत्या सूर्याशी बोललेलं बरं ....
समुद्रकिनाऱ्याची मऊशार वाळू तुडवत
संध्याकाळ घालवलेली बरी....

किंवा शेवटी उंबरठ्यावर बसून
समोरच्या चिंचोळ्या गल्लीतली गर्दी न्याहाळलेली बरी ....

हल्ली माणसांत मिसळलं की
भाऊगर्दीत सामील झाल्याचा 
माझा पक्का गैरसमज होतो.....!!

-    गजानन मुळे

सोमवार, ३० जुलै, २०१२

तू आज नाही आलास


तू आज नाही आलास
... उद्या येशील !!
उद्या नाही .....
तर परवा येशील ...!!

पण आज ना उद्या
तुला यावंच लागेल ...
हे तुलाही माहित आहे आणि मलाही.

पण असे किती दिवस आणि किती महिने
तू कोरड्याने तुडवत जाणार आहेस ...?
तुझ्या करड्या नी कोरड्या पावलांच्या
टाचेखाली काय काय तुडवत चाल्लायस...
हे एकदा ओल्या नजरेने पाहून तरी घे ...
ये ....

तू येशीलच कधीतरी ...
हे नक्की ...
पण वरातीमागून यावेत घोडे
तसा येऊन उपयोग काय ....?
तहानलेली माती आणि
तहानलेली गोठ्यात गाय ....!!

आभाळभर पाखरं आहेत ...
नभ आहे ... वारा आहे ...
सारं.....सारं... सारं आहे ....
फक्त नाहीस तो तू.

आणि तुझ्याशिवाय काहीच नाही
हे तुलाही माहित आणि मलाही