अस्वस्थाची डायरी .....: तू दिलेल्या आभाळावर

रविवार, १९ जानेवारी, २०१४

तू दिलेल्या आभाळावर

तू दिलेल्या आभाळावर

मी रोज सकाळी तिळा लावतो.
सांजेला चित्र रंगवतो.
आणि रात्री चांदण्या पेरतो.

पण कधीतरी
खूप राग आल्यावर
मला गाढ झोप लागल्यावर
त्यावेळी झोपेत
भयंकर स्वप्न पडल्यावर
मी दचकून जागा होतो.
आणि
तू दिलेलं आभाळ पाहतो.

तेव्हां
गाळात असतं आभाळ...
आणि माझा सूर्य, माझी चित्र...
माझ्या चांदण्या...माझा चंद्र...
वाहून गेलेलं असतं सगळं...!!

मला कळत नाही
रोज रात्री मी झोपल्यावर
का रडत असतं आभाळ !

तू निघून गेलीस तेंव्हापासून
हे असं चाललंय माझं
माझं नाही पण
या आभाळाचंच
वाढत चाललंय ओझं....

१८.०६.२०१२

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

काय वाटतं ... तुम्हाला ?.....!

कविता

अंतर सोलून काढावे कुणी
.....तशा या कविता .
उललेल्या अक्षरांनी
साकारतात कागदावर जाणीवेच्या .

पुन्हा पुन्हा हे उलनं ... सलनं
असतं सुरूच ...
माझ्या जगण्यातून न जगण्यापर्यंत ...
सतत पानांच्या सळसळीसारखी ही ..
खुणावत जाते कविता .

कविता ....
वाऱ्यावर ... पिसाऱ्यावर
जीव सोडून दिल्यासारखी .
लहानपणी रागाने
डाव मोडून गेल्यासारखी .
स्वतःवरच केलेल्या
असंख्य वारांच्या रुपात
शब्द शब्द होऊन ...
दाटत जाते कविता.

भर गर्दीत
सैरभैर झालेल्या
स्वतःला शोधताना ...
फाटत जाते कविता.

आता यापुढे
काहीच घडू शकणार नाही ,
मी मनसोक्त बडबडू शकणार नाही,
नि डोळे आटेपर्यंत रडूही शकणार नाही .....
माझ्या ' मी पणा'चा अर्थहीन पक्षी ...
या जाणिवांतून उडूही शकणार नाही ...
ही खंत
उरातून सल होऊन भिनताना
कोऱ्या कोऱ्या कागदावर ....
नुस्तीच आटत रहाते कविता ....

अंतर सोलून काढावे कुणी ....
.. तशा या कविता ..!!

- गजानन मुळे
( "...कधीचा इथे मी." मधून )

पृष्ठे

रविवार, १९ जानेवारी, २०१४

तू दिलेल्या आभाळावर

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा