पहिल्या पावसानंतरउठलेल्या मातीच्या वासातपसरलेली हुरहूर ......मनात नकळत उतरणारी.अंगणात उतरलेल्यासांजेचा चेहरा मलूल... कोरडा...किणाऱ्यावरच्याअगणित पाऊलखुणातहरवलेले तुझे पाय...सूर्याच्या सात्विक डोळ्यातवादळात उतरवीत तशी..स्वप्नांची शिडं...बेमालूम उतरलेली.एखाद्या निर्मनुष्य पायवाटेवरवाटचूकल्या वाटसरूसारखेघुटमळणारे आयुष्या...त्यात एखादी सांजदुखऱ्या जखमांचं गोंदण लेऊनतुझा चेहरा देऊन जाणारी.......बिनदिक्कत.मी उद्ध्वस्त वादळाचेउरले-सुरले अवशेष....माझ्या वटीत भरून ठेवतो आहे...फक्त तुझी आठवण म्हणून ...!!- गजानन मुळे
मंगळवार, ३० ऑक्टोबर, २०१२
फक्त तुझी आठवण म्हणून ...!!
मंगळवार, १६ ऑक्टोबर, २०१२
ऋण
सांगून कधी का फिटतेशब्दांचे ऋण आभाळीपरतून पाखरे येतीसांजेच्या मलूल वेळीमी टाळत गेलो रस्तेते उजाडणारे अंतरकुठेच पोचलो नाहीहे कळून आले नंतरहातात निखारे फुललेहे ठेचाळताना पायफुंकून पिताना ताकओठांवर आली सायसुनसान रात्रीच्या वेळीमी मिटले जेव्हा डोळेअनुसयेच्या मांडीवरचीतेंव्हा हसली होती बाळे
या उमलत्या कळ्यांची फुले व्हावी .....
या उमलत्या कळ्यांची फुले व्हावी
पाकळ्यांना आभाळाची कळा यावी
कोणता ऋतू तसा येतो घराला
कोण का खुडते कधी पाखराला
पापणीतल्या पाण्याला नाव नाही
चोर हा तर चोर असतो साव नाही
तू तशी आभाळवेडी पांगताना
कोवळे हे स्वप्न माझे रंगताना
ही अशी हातात आली दोन बोटे
नकळता बोचले कित्येक काटे
तरी ना सुटलेच वेडे वेड तुझे
रक्तातुनी रक्ताची हाक गाजे
का बरे खुडतात लोक या कळ्यांना
वेद्नेचाच घाव का या पाकळ्यांना
तू तशी 'मुलगी' याची खंत नाही
तुझ्यातून भेटते मला रोज आई
पावले जर चालली तर दूर जावी
अन् चालण्याचीही कधी नशा यावी
या उमलत्या कळ्यांची फुले व्हावी
पाकळ्यांना आभाळाची कळा यावी
- गजानन मुळे
मंत्र
पायरीवर पहुडलेलं मलूल अंग
सर्वदूर पसरलेला काळोखा रंग
चिमण्यांची चिवचिव अधूनमधून
रात्र पसरत चाल्लेली घरावर
तरी थाप नाही दारावर कुणाचीच ....
आज
आज ....आभाळ चिरून
नृसिंहाच्या रुपात
अवतरायला हवा
एखादा कवडसा
माझ्या बंद दाराआत
घरात ....!!
सोबण्याची झापड उघडून
या काळोखानं माझ्याच घरात
कसं घर केलं कळलंसुद्धा नाही
आता मला प्रल्हादासारखं काहीतरी
पुटपुटायला हवं ....!!
- गजानन मुळे
याची सदस्यत्व घ्या:
पोस्ट (Atom)