बुधवार, २८ डिसेंबर, २०११

आंदोलन

हे आडखळनं ...पडणं..
तुटक तुटक बोलणं ...
श्वासांना मोजत मोजत
उपवास कारणं ...
खरंच पुरे आता ..!!

इथे...इथे...या इथे...
अन् तिकडे ....त्या तिथेही...
काळोखच काळोख नुस्ता
फक्त काजव्यांचे दिवे त्यात
पुरे आता ...!!

पेटवावा सूर्यच
अवघा माशालींचा ...
पणती ...दिव्यांचा नाच
आणि
रोजचे कॅन्डल मार्च
पुरे आता....!!

किती  शपथा ...

किती वृत्ते ...
किती आश्वासने ....
साऱ्या आणाभाका ...
..पुरे आता ...!!


मस्तवाल झालेत हत्ती
साखळदंड नाहीत कुणाला .
आसमंतात धुरांचे लोट नुस्ते
पुरे आता..!!

" हा टापांचा आवाज कुठला ...?
....ही धूळ कुठली ...?
...हा गाजेचा नाद कुठला ...?
..ही चमक ...ही धमक ...

....हे वाऱ्यावर तरंगणारे
उध्वस्त काळीज कुठले ....? "
हे शब्दांचे वादळ नुस्ते
पुरे आता  ..!!

" हा जयद्रथ हा सूर्य "
इशाऱ्याचे बोट आपलेच
तुताऱ्यांचे ओठ आपलेच
सारथी आहेत अज्ञात कोणी
परंतू संग्राम आपला...
...लढाई आपली
...शस्त्र आपणच
...अस्त्र आपणच

बस्स....
रथावरचा देव होणे ..
...पुरे आता ...!!
....पुरे आता...!!


- गजानन मुळे
२६.१२.२०११.

गुरुवार, २२ डिसेंबर, २०११

काय कारण ....?

तसं सहजच होतं जगणं
फुलांसारखं ...मुलांसारखं
भिरभिर पाखरांसारखं

माड उंच जात होते ..
पतंग गोते खात होते ...
अधून मधून पाऊस होता ....उन्ह होतं
शेवटपर्यंत सोबतीला मन होतं

सोनेरी क्षण
ओंजळीतून
घरंगळन्याआधीची ही गोष्ट .

आता कुठे
नुसतं ' खुट्ट' झालं तरी
भीती वाटते .. विनाकारण

काय कारण ....?


- गजानन मुळे

मंगळवार, १३ डिसेंबर, २०११

रडू नकोस....

रडू नकोस इतक्यात
अजून खूप चालायचंय तुला

आभाळ तोलून धर तळहातांवर
गारठा थोपवून ठेव
त्वचेच्या सछिद्र दारातच .
पायात बळ शाबूत ठेव
हे आत्ताचं वादळ ओसरेपर्यंत .

पण मरेपर्यंत असाच वागू नकोस
म्हणजे झालं .

कारण ...
विस्तवाची आगही होते ...
... आणि राखही .

...मित्रा ...
मला ठावूक आहे ...
तू धगधगतो आहेस .

- गजानन मुळे
३०.०१.२०१२.

शनिवार, १० डिसेंबर, २०११

दीपक

वैशाखघडीच्या वाटा
माझे पाऊल अनवाणी
शांतीचा प्रहार होता
आकाश ढाळतो गाणी

हरवून शब्द माझा
निरखीत रान मी फिरतो
गार बनाची झाडी
वर पारवा उदास घीरतो

भविष्याच्या गर्भामधला
अंधार चाखतो मी ही
उडवीत धुळीचे लोट
अवकाश फिरवतो ग्वाही

संतप्त मनाचे भगवे
वेढून वस्त्र मी भवती
वाटांवर शोधत फिरतो
जगताची माझी नाती

पदराचा रेशीमकाठ
वाऱ्यावर भुरभूरताना
जपशील कसा तू दीपक
अंधार गर्द झरताना

- गजानन मुळे
("...कधीचा इथे मी."मधून )

बुधवार, ७ डिसेंबर, २०११

एखादी मैफिल.....

एखादी मैफिल संपते तेव्हां ..
कर्ण्याच्या कानात
उरलेल्या सुरांचा शोक होतो.

मैदानातल्या खुर्च्या .... गाद्या
रिकाम्या होताना
एक हुरहूर लागून राहते
अनामिक रित्या सुरांची .

मैफिल संपते तेव्हां
अबोल तंबोरा
विचारमग्न होतो
एखाद्या तपस्व्यासारखा .

रितं-रिकामं व्यासपीठ
कृतार्थ भावनेनं
व्याकुळ होतं
स्वतःला उखडून घेण्यासाठी .

आणि .....

गायकाच्या कंठात
नवं गाणं
आकाराला येऊ लागतं .

एखादी मैफिल संपते तेव्हां .....

- गजानन मुळे
०५.१२.२०११.

मंगळवार, ६ डिसेंबर, २०११

मागे एकदा

मागे एकदा वारा खूप वेड्यासारखा वागला
जेंव्हा तिची नि माझी पहिलीच भेट व्हायची होती .

दूरच्या टेकडीवर
ती एकट्याने भेटायला आलेली
.. दरी न्याहाळत
काठावर उभी राहिलेली
तितक्यात कुठल्या पिसाट ओढीनं
हा वारा
दरी चढून वर आला

तिच्या पदराशी खेळला ....
शरीराशी बिलगला ...

मी संतापलो ... चिडलो ...
त्याला माझ्यापेक्षा
जास्त ओढ होती तिची म्हणून .
नंतर ...
माझ्या बेताल बडबडीने
वारा हीरमुसला... रुसला ...

" ती " ची ओढ देऊन
शहाण्यासारखा निघून गेला

पण आता
मी फिरतो आहे दिशा दिशात
ती ची जीवघेणी ओढ घेऊन
त्या पिसाटल्या वाऱ्यासारखा
हा इतिहास आठवत मागला

खरंच ...
मागे एकदा वारा खुपच वेड्यासारखा वागला.

- गजानन मुळे
( "...कधीचा इथे मी." मधून )

बुधवार, ९ नोव्हेंबर, २०११

माझ्यानंतर ...

माझ्यानंतर ...
आता या वेळेनंतर ...
कदाचित माझ्याएवढं
कुणी तुझ्यावर प्रेम करेल की नाही
खरंच माहित नाही

कुणीच करणार नाही
असा दावाही मी करणार नाही
कारण ...
उद्या तुला असं कुणी भेटेलही
माझ्याइतकंच किंबहुना
माझ्यापेक्षा जास्त पटेलही
मग तो कुणी मित्र ..प्रियकर ...सोबती .. सखा
किंवा शेवटी तुझा नवरा

पण तरीही तो
जेव्हा जेंव्हा तुझ्या मनासारखं वागेल
मी जे मागावं असं वाटलं होतं...
ते मागेल ...

तेंव्हा तू
मला विसरली असशील तरी
माझा आठव
गार वाऱ्याच्या झुळकीसारखा
तुला हलकेच भेटून ..

...निघून जाईल ...

- गजानन मुळे
("...कधीचा इथे मी " मधून )

बुधवार, १७ ऑगस्ट, २०११

एक मुलगी


एक मुलगी

एक मुलगी चालते आहे आपला रस्ता
खोल शांतशा डोहातील ती तरंग नुक्ता

जंतर मंतर जादू तंतर नाही तिला ठाव
तिचे तिला ठावूक आहे आपले कुठले गाव

होऊन अधीर वाऱ्यासोबत ती भांडत बसते
आपले खेळ ती ताऱ्यासोबत मांडत असते

जन्म काय ? मरण काय ? माहित नाही
कसले जगणे ..कसले वागणे ..विचारत राही

कोवळ्या नाजूक फुलापरी ती उधळी रंग
जगाच्या या रासामध्ये होते दंग

दु:खाला ती हसून टपली देते छान
खेदालाही मानत असते मान सन्मान

दिशांना ती करते आपल्या पायी चाळ
प्रिय तिलाही असेल साचा उघडा माळ

थक्क तिच्या डोळ्यांमध्ये स्वप्ने चार
तिला कधी ना या जिण्याचा झाला भार

वादळांसमोर छाती करून उभी असेल
पाहिल त्याला दिसेल ती नभी असेल

तरीही ती हळवी असेल खूप खूप
अश्रुंचेही कधी पीत असेल खारट सूप

मनी तिच्या राजस कोणी रावा असेल
इथून खूप दूर दूरच्या गावा असेल

आभाळाला पसरून बाहू म्हणते यार
काळ्याकुट्ट शाईसाठी ती ' गुलजार '

निघतानाही तिच्याचसाठी अडतो पाय
तिचे माझे नाते म्हणजे सकळलेली साय

गुणगुणताना गाणी तिची येते सय
अन् तिच्या दुरावण्याचे वाटते भय


                          - गजानन मुळे
                           mulegajanan57@gmail.com

आई

आई
ती गेल्यानंतर मजला
 'कोणी नाही'  कळले
आयुष्य माझे सारे
समिधा होऊन जळले

जळली स्वप्नफुलेही
अक्रोशीत नेत्र वितळले
मज पदोपदी वाटेवर
श्वासाने निर्दय छळले

घडली पुढ्यात पापे
रक्त न कधी उसळले
मिसळले कशामध्ये ते ..
कुणीकडे ते वळले ...?

या शब्दांना मी माझ्या
जगतावर उगा उधळले
कधी उष्टावल्यावरी मी
कवितेने मला विसळले

'ती नाही ' म्हणूनी माझे
प्रारब्धच अवघे मळले
मी फिरता माझ्यामधुनी
अस्तित्त्व तिचे आढळले

सये सांज होते अशी रोज आता


सये सांज होते अशी रोज आता
उघडून पिसारे घानांचे आकाशी
ओठातले आर्त विझूनी विसावे
अंधारभरल्या मनाच्या तळाशी

सये सांज होते अशी रोज आता
येते येते तुझी हाक दुरुनी
स्वप्नील दु:ख माझे न्हाऊन येते
गडे चांदण्याच्या डोहात बुडूनी

सये सांज होते अशी रोज आता
कुणी गं कुणाचा घ्यावा घ्यावा गं ध्यास
विचारतो मी अजून अर्थ सारे
कधी घावलेल्या दूरच्या नभास

सये सांज होते अशी रोज आता
तुझे स्पर्श गात्रांत अंधारती
भल्या पहाटेची उन्हे कोवळी
कवितेची शाल कशी पांघरती

सये सांज होते अशी रोज आता
माझ्या चिरेबंदी वाड्यास तडे सारखे
रक्तात भिनुनी कुणी सांजपाखरू
क्षणात साजणी कसे होई पारखे

सये सांज होते अशी रोज आता
तुझी पावले पुन्हा वाळूवरी
आकाश वितळवून गाढ झोपलेल्या
विरक्त शांत ..निर्माल्य चंद्रापरी

सये सांज होते अशी रोज आता
जसे मंत्रभारल्या वाऱ्यात गाणे
दूर सागरी तिथे बुडे सूर्य आणि
इथे किनाऱ्यावरी मी उभे राहणे

सये सांज होता अशी रोज आता
तुझी आसवे मग ढळतात कुठूनी
बर्फात निजले माझे नेणीव पक्षी
अकस्मात सई गं येतील उठुनी

सये सांज होता अशी रोज आता
तू घेऊन येतेस गं ऋतू कोणता
माझे भोवताल सारे झंकारते
जाणता - अजाणता तू सांजावता

सये सांज होते अशी रोज आता
सये सांज होते अशी रोज आता

                       - गजानन मुळे
                          mulegajanan57@gmail.com