मंगळवार, १ मे, २०१२

संभ्रम



कधीतरी पायांखालची वाळू सरकते अचानक
तेव्हां आस्तिक – नास्तिकाच्या पुसटशा सीमारेषेवर
मी उभा असतो हात मोकळे सोडून.

समोर बुडत असतो सूर्य क्षितिजाच्या समुद्रात
आणि दुसऱ्याच क्षणाला दाटत असतो काळोख
तेव्हां डोळे चाचपडतात अंधाराचं दाट धुकं.

आहेच कुणीतरी पाठीशी ...असा भासच असेल ...
पण अजाणतेपणी पावलांमागून पावलं पडताना ..
या पुढचा रस्ता आपला...फक्त आपलाच वाटताना...
मागे वळून पहात नसताना...
पाठीवरचा हातही आपलाच असताना ...
झोपेत कुणीतरी चेहऱ्यावरून फिरवलंच असेल मोरपीस
असं वाटतं उगाच ... खरं ...खोटं ... उठल्यावर....

‘बिटवीन द लाईन’ नसले जरी संवाद ...
असतंच काहीतरी मौनाच्या पडद्याआड ...
एखादं बहरलेलं झाड .. किंवा खोल खोल आड ...
काहीतरी असतंच नक्की ..
काय असतं ...?
फुल, फुलपाखरू, वारं की कोरडाठाक तळ..?

  
कधीतरी पायांखालची वाळू सरकते अचानक
तेव्हां आस्तिक – नास्तिकाच्या पुसटशा सीमारेषेवर
मी उभा असतो हात मोकळे सोडून.
मी खरा नास्तिक की आस्तिक ..?
हा प्रश्न सोडवित ...
अनुत्तरीत....!

नास्तिक




तो देवळात जाऊन कधी घेत नसेल दर्शन देवाचं
पण माणसांच्या गर्दीत हरवलेला देव शोधत असतो रोज.

तो सुर्याला फक्त सूर्य मानतो, चंद्राला फक्त चंद्र,
पण सूर्याच्या अखंड उर्जेबद्दल त्याला प्रचंड कुतूहल आहे.

तो शेंदूर थापल्या दगडांसमोर लीन होत नसेल कधी
पण नतमस्तक असतो सदैव लोकोत्तरांसमोर.

कामासाठी तो कधी मुहूर्त – बिहर्त बघत नसला तरी
प्रत्येक काम वेळेवर करण्यासाठी दक्ष असतो नेहमी.

दैवावर त्याचा नसला जरी भरवसा तरी
प्रत्येक गोष्टीला एक वेळ असते हे माहित आहे त्याला.

‘ इह्लोकापार एक स्वर्ग आहे ’ हे मान्य नाही त्याला
पण ‘ पेरेल ते उगवेल ’ ही म्हण तो मान्य करतो.

‘ या जगात देव आहे ’ म्हणणं त्याला निराधार वाटत असलं तरी
निराधारांना आधार द्यायला तो कचरत नाही कधीच.

लोक म्हणतात तो ‘ नास्तिक ’ आहे.
पण मला तर वाटतं तो ‘ आस्तिक ’ आहे.

कारण ..........

तो देवळात जाऊन कधी घेत नसेल दर्शन देवाचं
पण माणसांच्या गर्दीत हरवलेला देव शोधत असतो रोज

कधीचा इथे मी