एक वेल्हाळ पाखरु
नभ रेखाताना
झाले गर्भार क्षितीज
ढग पेलताना
आला उगवून इंद्रधनू
आकाशाच्या ओटीपोटी
या कडेची त्या कडेला
कशी सुरेख वेलांटी
त्याचा रंगही गहिरा
कसं शब्दात मावेना
संध्येच्या कातरवेळी
कसे एकटे रहावेना
ये तू होऊन पाऊस
भिजव या वाटा
जन्मभरीच्या दु:खाचा
काढ हलवून काटा
गजानन मुळे
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा
काय वाटतं ... तुम्हाला ?.....!