सांगून कधी का फिटतेशब्दांचे ऋण आभाळीपरतून पाखरे येतीसांजेच्या मलूल वेळीमी टाळत गेलो रस्तेते उजाडणारे अंतरकुठेच पोचलो नाहीहे कळून आले नंतरहातात निखारे फुललेहे ठेचाळताना पायफुंकून पिताना ताकओठांवर आली सायसुनसान रात्रीच्या वेळीमी मिटले जेव्हा डोळेअनुसयेच्या मांडीवरचीतेंव्हा हसली होती बाळे
अंतर सोलून काढावे कुणी तशा या कविता उललेल्या अक्षरांनी साकारतात कागदावर...जाणीवेच्या, माझं हे उलनं सलनं असतं सुरूच ..माझ्या जगण्यातून न जगण्यापर्यंत ...
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा
काय वाटतं ... तुम्हाला ?.....!