अस्वस्थाची डायरी .....: रुतल्या जेंव्हा उरात काचा

सोमवार, १२ मार्च, २०१२

रुतल्या जेंव्हा उरात काचा

रुतल्या जेंव्हा उरात काचा
ढाचा सारा डळमळला
एक म्हातारा भिंतीवरला
अति दुःखाने कळवळला

रक्त सांडले फरशीवरती
लालेलाल झाले घर
खिळखिळली कडीकिल्चने
ओझ्याने वाकले सर

निष्पर्णांची छाया दारी
मोर पिसारे गेले दूर
ओठावरल्या लाळेमधुनी
अन् शब्दांचे आले पूर

डोळे वेडे ठाक कोरडे
शोधायला गेले अर्थ
म्हणालीच नजर कोरडी
‘ पुरे आता इतके तूर्त ’

मी आत्म्याचा सोडून खोपा
झेपा घेवून गेलो पार
वळलो तेव्हां कळले होते
बंदच झाले होते दार !!

१०.०३.२०१२.

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

काय वाटतं ... तुम्हाला ?.....!

कविता

अंतर सोलून काढावे कुणी
.....तशा या कविता .
उललेल्या अक्षरांनी
साकारतात कागदावर जाणीवेच्या .

पुन्हा पुन्हा हे उलनं ... सलनं
असतं सुरूच ...
माझ्या जगण्यातून न जगण्यापर्यंत ...
सतत पानांच्या सळसळीसारखी ही ..
खुणावत जाते कविता .

कविता ....
वाऱ्यावर ... पिसाऱ्यावर
जीव सोडून दिल्यासारखी .
लहानपणी रागाने
डाव मोडून गेल्यासारखी .
स्वतःवरच केलेल्या
असंख्य वारांच्या रुपात
शब्द शब्द होऊन ...
दाटत जाते कविता.

भर गर्दीत
सैरभैर झालेल्या
स्वतःला शोधताना ...
फाटत जाते कविता.

आता यापुढे
काहीच घडू शकणार नाही ,
मी मनसोक्त बडबडू शकणार नाही,
नि डोळे आटेपर्यंत रडूही शकणार नाही .....
माझ्या ' मी पणा'चा अर्थहीन पक्षी ...
या जाणिवांतून उडूही शकणार नाही ...
ही खंत
उरातून सल होऊन भिनताना
कोऱ्या कोऱ्या कागदावर ....
नुस्तीच आटत रहाते कविता ....

अंतर सोलून काढावे कुणी ....
.. तशा या कविता ..!!

- गजानन मुळे
( "...कधीचा इथे मी." मधून )

पृष्ठे

सोमवार, १२ मार्च, २०१२

रुतल्या जेंव्हा उरात काचा

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा