अस्वस्थाची डायरी .....: कावळे

शुक्रवार, ६ एप्रिल, २०१२

कावळे

स्मरणांच्या वेशीवरती
दुःखाच्या वेली चढल्या
शब्दांच्या मिणमिण पणत्या
अंधारतळ्यात बुडल्या

गात्रांचे पेटव फुल
ही भूल विसर मंत्रांची
घे पांघरून रात्रीला
आईची जुनाट कुंची

डोळ्यातील थेंब दिवाने
हसतील कधीही बाई
आरशाच्या पाऱ्याला गं
भयं चेहऱ्यांचे उरले नाही

मी झोपत नाही आता
उगीच मिटतो डोळे
धमन्यांतील राक्तातूनही
उडतात किती कावळे.

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

काय वाटतं ... तुम्हाला ?.....!

कविता

अंतर सोलून काढावे कुणी
.....तशा या कविता .
उललेल्या अक्षरांनी
साकारतात कागदावर जाणीवेच्या .

पुन्हा पुन्हा हे उलनं ... सलनं
असतं सुरूच ...
माझ्या जगण्यातून न जगण्यापर्यंत ...
सतत पानांच्या सळसळीसारखी ही ..
खुणावत जाते कविता .

कविता ....
वाऱ्यावर ... पिसाऱ्यावर
जीव सोडून दिल्यासारखी .
लहानपणी रागाने
डाव मोडून गेल्यासारखी .
स्वतःवरच केलेल्या
असंख्य वारांच्या रुपात
शब्द शब्द होऊन ...
दाटत जाते कविता.

भर गर्दीत
सैरभैर झालेल्या
स्वतःला शोधताना ...
फाटत जाते कविता.

आता यापुढे
काहीच घडू शकणार नाही ,
मी मनसोक्त बडबडू शकणार नाही,
नि डोळे आटेपर्यंत रडूही शकणार नाही .....
माझ्या ' मी पणा'चा अर्थहीन पक्षी ...
या जाणिवांतून उडूही शकणार नाही ...
ही खंत
उरातून सल होऊन भिनताना
कोऱ्या कोऱ्या कागदावर ....
नुस्तीच आटत रहाते कविता ....

अंतर सोलून काढावे कुणी ....
.. तशा या कविता ..!!

- गजानन मुळे
( "...कधीचा इथे मी." मधून )

पृष्ठे

शुक्रवार, ६ एप्रिल, २०१२

कावळे

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा