किरणशलाका

माझ्या संभ्रम सलील मनात
उन्हाने आवर्तने केलीत.
दवाचे थेंब उडून गेलेत कुठे
काळोखाच्या पालख्यांतून.

आता संध्याकाळ वाटत नाही
ग्रेसच्या कवितेसारखी.
सारखी आठवण येत राहते
पाचोळल्या रानातून हिंडणाऱ्या पावलांची.

आता अनवाणी स्वप्नात
भविष्याची भूते
नाचत नाहीत कधीच.

आताशा पोकळ्यांचे प्रदेशच प्रदेश
विसाव्याला येतात
माझ्या भग्न मंदिराच्या
उद्विग्न गाभाऱ्यात.

जिथे आजकाल
कोणी दिवे लावत नाही रात्रींना,
आणि फुलांची आरासही
होत नाही सणासुदीला सकाळी.

मीच फक्त बसून असतो
पायरीवर. गाणं गात. कित्येक तास.
आणि सारं सारं विसरल्यानंतर,
हाताच्या बोटावर शोधत रहातो......
विझलेल्या दिव्यांच्या प्रकाशांची
एखादी किरणशलाका.

- गजानन मुळे
like this page for more updates.....on facebook
कधीचा इथे मी.