पाराच्या दारावरती
चाफ्यांचा पाऊस पडतो
उंबरा ओलांडताना
पाय का माझा अडतो
सांजेचा सोहळा सरता
व्याकुळता कोठे विरते
घंटेच्या निनादाने
झरणे केवळ उरते
सोन्याची पाउले तुझी
या हिरवळ गवतावरून
फुलांच्या शय्येवरती
तू भाग्याचा हात धरून
संन्यस्थ होऊन मी गं
वृत्तस्त वाजवीत वीणा
जळत्या वाटेवरच्या
घेत विखारी ताना
तू चाफ्याचा गंध
ढवळून हर्षे ही प्यावी
परि शुष्क धरित्रीमधली
तू ओल कधीतरी व्हावी .
- गजानन मुळे
("....कधीचा इथे मी." मधून )
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा
काय वाटतं ... तुम्हाला ?.....!