कधीतरी पायांखालची वाळू सरकते अचानकतेव्हां आस्तिक – नास्तिकाच्या पुसटशा सीमारेषेवरमी उभा असतो हात मोकळे सोडून.समोर बुडत असतो सूर्य क्षितिजाच्या समुद्रातआणि दुसऱ्याच क्षणाला दाटत असतो काळोखतेव्हां डोळे चाचपडतात अंधाराचं दाट धुकं.आहेच कुणीतरी पाठीशी ...असा भासच असेल ...पण अजाणतेपणी पावलांमागून पावलं पडताना ..या पुढचा रस्ता आपला...फक्त आपलाच वाटताना...मागे वळून पहात नसताना...पाठीवरचा हातही आपलाच असताना ...झोपेत कुणीतरी चेहऱ्यावरून फिरवलंच असेल मोरपीसअसं वाटतं उगाच ... खरं ...खोटं ... उठल्यावर....‘बिटवीन द लाईन’ नसले जरी संवाद ...असतंच काहीतरी मौनाच्या पडद्याआड ...एखादं बहरलेलं झाड .. किंवा खोल खोल आड ...काहीतरी असतंच नक्की ..काय असतं ...?फुल, फुलपाखरू, वारं की कोरडाठाक तळ..?कधीतरी पायांखालची वाळू सरकते अचानकतेव्हां आस्तिक – नास्तिकाच्या पुसटशा सीमारेषेवरमी उभा असतो हात मोकळे सोडून.मी खरा नास्तिक की आस्तिक ..?हा प्रश्न सोडवित ...अनुत्तरीत....!
अंतर सोलून काढावे कुणी तशा या कविता उललेल्या अक्षरांनी साकारतात कागदावर...जाणीवेच्या, माझं हे उलनं सलनं असतं सुरूच ..माझ्या जगण्यातून न जगण्यापर्यंत ...
मंगळवार, १ मे, २०१२
संभ्रम
याची सदस्यत्व घ्या:
टिप्पणी पोस्ट करा (Atom)
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा
काय वाटतं ... तुम्हाला ?.....!